‹ Terug

Hoe eenzaam zou het voelen als de juf je niet begrijpt?

Als je heel erg je best doet om begrepen te worden, maar je gedrag wordt steeds weer gezien als negatief. Waardoor je nog beter je best doet om gezien en gehoord te worden door de juf, alleen wordt je gedrag gezien als storend voor de les en de andere kinderen. Je gaat bijna schreeuwen om aandacht, je wordt assertief of trekt je eigen plan. Je doet er alles aan om door de juf begrepen te worden, niet helpt.  Je voelt je niet begrepen, maar vooral boos en verdrietig. En daardoor heel eenzaam.

 

In mijn praktijk heb ik een jongen van 5 jaar mogen begeleiden rondom de emoties verdriet en boos. Zomaar uit het niets kon hij zo boos worden of juist heel verdrietig. 

 

Hij komt een paar keer bij mij spelen. Hij heeft een zeer levendige fantasie en tijdens het spelen met de auto's of bouwen met de Lego verteld hij hele verhalen. HIj wil graag laten zien aan mij en aan zijn moeder wat hij al kan en weet. Als de tijd bijna voorbij is wil hij heel graag tekenen. De vertrouwensband is gecreeerd en langzaam komt hij los bij mij. We verkennen de verschillende emoties en het gevoel wat daarbij hoort.

 

Na een tijdje verteld moeder dat het op school niet goed gaat en dat de juffen niet meer weten wat ze met hem en zijn gedrag aan moeten. School noemt hem "onhandelbaar" Ze weten niet wat ze meer wat ze moeten/kunnen met zijn boze buien. Moeder moet hem met grote regelmaat van school ophalen. Omdat school aangeeft dat zij handelingsverlegen zijn en open staan voor hulp ga ik observeren in de klas en kijken waar ik kan ondersteunen als het gaat om zijn boze buien. De officiële kernpartners die ondersteuning in de klas kunnen bieden hebben lange wachtlijsten.

 

In de klas zie ik een heel ander kind dan bij mij in de praktijk! Ik zie een kind wat op "eieren" loopt, een kind wat meer lijkt te kunnen dan wat hij aangeboden krijgt. Althans zijn interesse is breder en anders. Ik zie een kind wat wil, nee MOET bewegen. Maar steeds weer op zijn stoel moet gaan zitten. Ik zie een jongen die heel graag veel en vaak wil vertellen wat hij ziet, vindt, weet en ervaart. Maar steeds weer stil moet zijn. Ik zie een jongen die heel goed wil doen, andere kinderen wil helpen, maar hier nog wel wat onhandig in is. Ik zie een jongen van 5 die in alles uitstraalt ZIE EN HOOR MIJ! Om wie ik ben en wat ik wel kan. Ik zie frustratie en onmacht bij hem, maar ook bij de juf. Ze begrijpen elkaar niet meer.

 

Vanuit het perspectief van het kind snap ik heel goed waarom hij boos en verdrietig is. Vanuit het perspectief van de juf begrijp ik ook dat zij hem niet alle aandacht kan geven die hij zo hard nodig heeft. Ondanks dat ik begrijp dat ons schoolsysteem werkt zoals hij werkt, ben ik het er niet mee eens. Ieder kind verdient het om gezien en gehoord te worden.  Het gaat mij aan het hart als ik zie wanneer een kind even niet binnen de gestelde banen meeloopt, gelijk bestempeld wordt als moeilijk of lastig. Als een kind net op een andere manier de stof tot zich neemt, minder zit vlees heeft en veel ziet in de grote kring en daarop niet mag reageren en niet helemaal doet wat de juf verlangt is het dan lastig? Of vraagt hij iets anders?

 

Ieder kind stelt aan ons volwassenen, maar zeker ook aan de pedagogisch en educatieve professional, een vraag. Er zit namelijk een vraag achter het gedrag. Zoals zie en hoor mij of geef mij de ruimte en gelegenheid om zelf te ontdekken.

Aan ons allen de schone taak om te leren kijken/luisteren naar welke behoefte er achter het gedrag zit.  Om dit gedrag te leren begrijpen. Zodat jij ls ouder, juf, meester of pedagogisch professional op een positieve manier antwoord kan geven aan de vraag achter het gedrag.

 

Denk jij nu...." Ik wil ook leren kijken naar de vraag achter het gedrag van mijn boze of verdrietig kind, ik wil ook leren om op een positieve manier antwoord te geven op de vraag die mijn kind werkelijk stelt" ...mail of bel mij. Dan maken we een afspraak om te kijken wat ik voor je kan betekenen.

 

Mijn cllientje is uiteindelijk naar een andere school gegaan, waar hij gelukkig wel wordt gezien in wie hij is en wat hij nodig heeft.

Liefs Leonie

 

‹ Terug

Hoe eenzaam zou het voelen als de juf je niet begrijpt?

Als je heel erg je best doet om begrepen te worden, maar je gedrag wordt steeds weer gezien als negatief. Waardoor je nog beter je best doet om gezien en gehoord te worden door de juf, alleen wordt je gedrag gezien als storend voor de les en de andere kinderen. Je gaat bijna schreeuwen om aandacht, je wordt assertief of trekt je eigen plan. Je doet er alles aan om door de juf begrepen te worden, niet helpt.  Je voelt je niet begrepen, maar vooral boos en verdrietig. En daardoor heel eenzaam.

 

In mijn praktijk heb ik een jongen van 5 jaar mogen begeleiden rondom de emoties verdriet en boos. Zomaar uit het niets kon hij zo boos worden of juist heel verdrietig. 

 

Hij komt een paar keer bij mij spelen. Hij heeft een zeer levendige fantasie en tijdens het spelen met de auto's of bouwen met de Lego verteld hij hele verhalen. HIj wil graag laten zien aan mij en aan zijn moeder wat hij al kan en weet. Als de tijd bijna voorbij is wil hij heel graag tekenen. De vertrouwensband is gecreeerd en langzaam komt hij los bij mij. We verkennen de verschillende emoties en het gevoel wat daarbij hoort.

 

Na een tijdje verteld moeder dat het op school niet goed gaat en dat de juffen niet meer weten wat ze met hem en zijn gedrag aan moeten. School noemt hem "onhandelbaar" Ze weten niet wat ze meer wat ze moeten/kunnen met zijn boze buien. Moeder moet hem met grote regelmaat van school ophalen. Omdat school aangeeft dat zij handelingsverlegen zijn en open staan voor hulp ga ik observeren in de klas en kijken waar ik kan ondersteunen als het gaat om zijn boze buien. De officiële kernpartners die ondersteuning in de klas kunnen bieden hebben lange wachtlijsten.

 

In de klas zie ik een heel ander kind dan bij mij in de praktijk! Ik zie een kind wat op "eieren" loopt, een kind wat meer lijkt te kunnen dan wat hij aangeboden krijgt. Althans zijn interesse is breder en anders. Ik zie een kind wat wil, nee MOET bewegen. Maar steeds weer op zijn stoel moet gaan zitten. Ik zie een jongen die heel graag veel en vaak wil vertellen wat hij ziet, vindt, weet en ervaart. Maar steeds weer stil moet zijn. Ik zie een jongen die heel goed wil doen, andere kinderen wil helpen, maar hier nog wel wat onhandig in is. Ik zie een jongen van 5 die in alles uitstraalt ZIE EN HOOR MIJ! Om wie ik ben en wat ik wel kan. Ik zie frustratie en onmacht bij hem, maar ook bij de juf. Ze begrijpen elkaar niet meer.

 

Vanuit het perspectief van het kind snap ik heel goed waarom hij boos en verdrietig is. Vanuit het perspectief van de juf begrijp ik ook dat zij hem niet alle aandacht kan geven die hij zo hard nodig heeft. Ondanks dat ik begrijp dat ons schoolsysteem werkt zoals hij werkt, ben ik het er niet mee eens. Ieder kind verdient het om gezien en gehoord te worden.  Het gaat mij aan het hart als ik zie wanneer een kind even niet binnen de gestelde banen meeloopt, gelijk bestempeld wordt als moeilijk of lastig. Als een kind net op een andere manier de stof tot zich neemt, minder zit vlees heeft en veel ziet in de grote kring en daarop niet mag reageren en niet helemaal doet wat de juf verlangt is het dan lastig? Of vraagt hij iets anders?

 

Ieder kind stelt aan ons volwassenen, maar zeker ook aan de pedagogisch en educatieve professional, een vraag. Er zit namelijk een vraag achter het gedrag. Zoals zie en hoor mij of geef mij de ruimte en gelegenheid om zelf te ontdekken.

Aan ons allen de schone taak om te leren kijken/luisteren naar welke behoefte er achter het gedrag zit.  Om dit gedrag te leren begrijpen. Zodat jij ls ouder, juf, meester of pedagogisch professional op een positieve manier antwoord kan geven aan de vraag achter het gedrag.

 

Denk jij nu...." Ik wil ook leren kijken naar de vraag achter het gedrag van mijn boze of verdrietig kind, ik wil ook leren om op een positieve manier antwoord te geven op de vraag die mijn kind werkelijk stelt" ...mail of bel mij. Dan maken we een afspraak om te kijken wat ik voor je kan betekenen.

 

Mijn cllientje is uiteindelijk naar een andere school gegaan, waar hij gelukkig wel wordt gezien in wie hij is en wat hij nodig heeft.

Liefs Leonie

 

‹ Terug

Hoe eenzaam zou het voelen als de juf je niet begrijpt?

Als je heel erg je best doet om begrepen te worden, maar je gedrag wordt steeds weer gezien als negatief. Waardoor je nog beter je best doet om gezien en gehoord te worden door de juf, alleen wordt je gedrag gezien als storend voor de les en de andere kinderen. Je gaat bijna schreeuwen om aandacht, je wordt assertief of trekt je eigen plan. Je doet er alles aan om door de juf begrepen te worden, niet helpt.  Je voelt je niet begrepen, maar vooral boos en verdrietig. En daardoor heel eenzaam.

 

In mijn praktijk heb ik een jongen van 5 jaar mogen begeleiden rondom de emoties verdriet en boos. Zomaar uit het niets kon hij zo boos worden of juist heel verdrietig. 

 

Hij komt een paar keer bij mij spelen. Hij heeft een zeer levendige fantasie en tijdens het spelen met de auto's of bouwen met de Lego verteld hij hele verhalen. HIj wil graag laten zien aan mij en aan zijn moeder wat hij al kan en weet. Als de tijd bijna voorbij is wil hij heel graag tekenen. De vertrouwensband is gecreeerd en langzaam komt hij los bij mij. We verkennen de verschillende emoties en het gevoel wat daarbij hoort.

 

Na een tijdje verteld moeder dat het op school niet goed gaat en dat de juffen niet meer weten wat ze met hem en zijn gedrag aan moeten. School noemt hem "onhandelbaar" Ze weten niet wat ze meer wat ze moeten/kunnen met zijn boze buien. Moeder moet hem met grote regelmaat van school ophalen. Omdat school aangeeft dat zij handelingsverlegen zijn en open staan voor hulp ga ik observeren in de klas en kijken waar ik kan ondersteunen als het gaat om zijn boze buien. De officiële kernpartners die ondersteuning in de klas kunnen bieden hebben lange wachtlijsten.

 

In de klas zie ik een heel ander kind dan bij mij in de praktijk! Ik zie een kind wat op "eieren" loopt, een kind wat meer lijkt te kunnen dan wat hij aangeboden krijgt. Althans zijn interesse is breder en anders. Ik zie een kind wat wil, nee MOET bewegen. Maar steeds weer op zijn stoel moet gaan zitten. Ik zie een jongen die heel graag veel en vaak wil vertellen wat hij ziet, vindt, weet en ervaart. Maar steeds weer stil moet zijn. Ik zie een jongen die heel goed wil doen, andere kinderen wil helpen, maar hier nog wel wat onhandig in is. Ik zie een jongen van 5 die in alles uitstraalt ZIE EN HOOR MIJ! Om wie ik ben en wat ik wel kan. Ik zie frustratie en onmacht bij hem, maar ook bij de juf. Ze begrijpen elkaar niet meer.

 

Vanuit het perspectief van het kind snap ik heel goed waarom hij boos en verdrietig is. Vanuit het perspectief van de juf begrijp ik ook dat zij hem niet alle aandacht kan geven die hij zo hard nodig heeft. Ondanks dat ik begrijp dat ons schoolsysteem werkt zoals hij werkt, ben ik het er niet mee eens. Ieder kind verdient het om gezien en gehoord te worden.  Het gaat mij aan het hart als ik zie wanneer een kind even niet binnen de gestelde banen meeloopt, gelijk bestempeld wordt als moeilijk of lastig. Als een kind net op een andere manier de stof tot zich neemt, minder zit vlees heeft en veel ziet in de grote kring en daarop niet mag reageren en niet helemaal doet wat de juf verlangt is het dan lastig? Of vraagt hij iets anders?

 

Ieder kind stelt aan ons volwassenen, maar zeker ook aan de pedagogisch en educatieve professional, een vraag. Er zit namelijk een vraag achter het gedrag. Zoals zie en hoor mij of geef mij de ruimte en gelegenheid om zelf te ontdekken.

Aan ons allen de schone taak om te leren kijken/luisteren naar welke behoefte er achter het gedrag zit.  Om dit gedrag te leren begrijpen. Zodat jij ls ouder, juf, meester of pedagogisch professional op een positieve manier antwoord kan geven aan de vraag achter het gedrag.

 

Denk jij nu...." Ik wil ook leren kijken naar de vraag achter het gedrag van mijn boze of verdrietig kind, ik wil ook leren om op een positieve manier antwoord te geven op de vraag die mijn kind werkelijk stelt" ...mail of bel mij. Dan maken we een afspraak om te kijken wat ik voor je kan betekenen.

 

Mijn cllientje is uiteindelijk naar een andere school gegaan, waar hij gelukkig wel wordt gezien in wie hij is en wat hij nodig heeft.

Liefs Leonie