Luisteren naar kinderen.

Mijn oudste zoon N. is nu een gezellige en spontane knul van 12 jaar. Hij maakt zich op voor de middelbare school. Een bijzonder moment ook voor mij als moeder. Samen kijken we vooruit naar wat de toekomst hem en ons gezin zal brengen? Hoe het zal zijn voor hem om naar de “middelbare” te gaan.

En zo vooruit kijkend, moest ik ineens terug denken aan de peutertijd van mijn oudste zoon. Een jongentje die duidelijkheid en structuur nodig had om de wereld te kunnen overzien. Die duidelijkheid en structuur heb ik hem geboden door vooral veel en altijd met hem, hoe jong hij ook was in gesprek te gaan. En dan heb ik het niet over in discussie gaan. Nee ik heb hem altijd heel duidelijk uitgelegd wat er ging gebeuren en open gestaan voor zijn verhaal/beleving op dat moment.

We zouden naar een verjaardag gaan. Iets wat mijn oudste altijd spannend vond. Veel mensen die iets van je willen kan heel overdonderend zijn voor een klein mannetje van 3. We parkeren de auto en stappen uit. Opa en Oma komen bijna gelijktijdig aan. Nu raak ik in gesprek met Oma en Opa begint met N. te dollen (heel lief) maar dat valt verkeerd bij N. Hierdoor gooit hij zich op de grond en wil niet meer mee. Opa probeert het nog, maar N. wil niet mee.

Door even naast N. op de grond te gaan zitten en te benoemen wat ik zie. “Ik zie dat je boos kijkt” en vraag of hij iets wil zeggen. Hij vertelt, op zijn manier dat hij boos is op Opa. Hij liet hem schrikken . En daarmee is het goed en kunnen we naar binnen.

Als ik over zijn gevoel heen was gestapt en bijvoorbeeld had gezegd “Niet zeuren, kom mee” dan luister ik niet naar mijn kind en zal hij zich zeker niet gehoord voelen. En dat is nou juist zo belangrijk in het groot brengen van kinderen. Hierdoor ontwikkelen kinderen een positief zelfbeeld, het is goed voor hun zelfvertrouwen en de relatie met je kind verdiept.

Mijn jongste zoon R. heeft heel veel fantasie, een groot voorstellingsvermogen en zit vol met ideeën en plannen. Als hij iets in zijn koppie heeft, moet dat ook gelijk uitgevoerd worden. Vaak heeft hij deze wilde plannen op het moment dat hij naar bed gaat of net voordat we naar school fietsen. In mijn hoofd zit een totaal andere planning dan in zijn hoofd. Hierdoor luisteren we totaal niet naar elkaar! Dan raken we in een negatieve spiraal en daar worden wij allebei niet heel gelukkig van. Als ik merk dat we hier samen inschieten, probeer ik tijd te maken voor zijn idee/plan. Door te luisteren wat hij wil en hem te helpen ordenen wat nu wel kan en wat moet wachten tot de volgende dag of na schooltijd, krijg ik hem daarna ook mee in mijn planning. Door te vertellen wat ik van hem wil “ Het is tijd om je klaar te gaan maken voor bed” of “Het is tijd om naar school te gaan” en ondertussen hem de ruimte te geven om zijn plannen/ideeën te vertellen. Worden we allebei gehoord en is het niet nodig om de strijd aan te gaan.

Een kind kan niet altijd overzien of weten wat jij wil van hem/haar. En eigenlijk geldt dat net zo voor volwassenen. Het is zo belangrijk om de ander te zien en te horen. In de opvoeding van mijn eigen kinderen, maar ook mijn werk als kindercoach vind ik het zo belangrijk om een kind een stem te geven. En ook daadwerkelijk iets te doen met wat een kind verteld. Hierdoor laat je een kind in zijn waarde. Als klein meisje heb ik aan den lijve ondervonden dat er niet naar mij geluisterd werd. Dat was in die tijd gewoon zo. Ik heb dat echter wel als heel vervelend ervaren en vind het dus des te belangrijker om dit wel te doen naar mijn eigen kinderen en de kinderen met wie ik werk.

Enkele boeken die hierover geschreven zijn en die als ouder best interessant zijn om te lezen zijn:

Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon

How2tlak2kids van Adele Faber en Elaine Mazlish

Veel luister plezier en ik wens je mooie gesprekken toe met je kind(eren)

Liefs Leonie

04-04-2017