Spiegelgedrag

In 2015 heb ik bij Wouthiera Crommelin van Praktijk in bloei de training Ouderbegeleiding gevolgd. Wat was dit een verrijking voor mij. Tijdens deze training hebben we het gehad over het spiegelen van gedrag door kinderen. Niet alleen als kindercoach heeft het voor mij heel veel handvaten in mijn werk gegeven, maar zeker ook voor mij als moeder. Ik heb twee prachtige zonen van 7 en 12 jaar. Met mijn jongste van 7 heb ik zo mijn "worstelingen". Hij voelt mijn energie feilloos aan en dit zorgt er met regelmaat voor dat hij in mijn ogen/oren niet luistert en volledig zijn eigen gang gaat.

Zo ook nu weer na de kerstvakantie. Na twee heerlijke ontspannen weken thuis met weinig tot geen stress, opgelegde druk van het vele moeten en vooral zelf kunnen bepalen hoe de dag eruit zag, moesten we weer werken en naar school. Vanaf het eerste moment op maandag dat er eisen gesteld werden, denk aan uit bed komen, het moeten eten, het moeten aankleden en opschieten want we moeten op tijd op school zijn! begon de ellende. In alles viel mijn zoon met veel drama in het verweer. Zowel met woorden (geen zin, moe en voel mij niet lekker) als fysiek. Bij iedere vraag stortte hij zich met overgave op de grond. Wat koste dit alles mij veel energie, ik voelde mij leeggezogen worden door dit alles. Aan het eind van de week was het drama compleet. Hij was zo ziek, hij kon echt niet naar school! (volgens hem zelf) En heel eerlijk zo voelde ik mij ook. Ik wilde geen strijd, geen moeten, geen verplichtingen en ik wilde tijd voor mijzelf.

Die Zaterdag sneeuwde het, waardoor beide jongens heerlijk aan het spelen waren met de lego. Dit betekende voor mij bezinning. En terwijl ik zo half weg droomde door met de sneeuwvlokken mee te kijken, kwam die bewuste training naar boven. Daar had ik geleerd dat kinderen met hun gedrag, het gedrag van hun ouders spiegelen. Dat ze ( kinderen) dit doen om jou als ouder iets te vertellen/ duidelijk te maken. Wilde mijn kind mij iets duidelijk maken met zijn gedrag? Mijn kind wilde mij zeker iets duidelijk maken.....want ik was gelijk die maandag na de kerstvakantie weer heel hard aan het werk gegaan en stortte mij volledig in het moeten en het rennen. Ik was diegene die druk aan het leggen was op mijn gezinsleden en vooral op mijzelf. Ik luisterde niet naar mijzelf. En ik ging niet mijn eigen gang of eigenlijk volgde ik niet mijn hart en mijn natuurlijke ritme. Auw! Dit was zeer confronterend, maar eigenlijk ook zeer verhelderend en mooi dat ik dit zo mag ervaren.

Door deze mooie inzichten, kon ik op maandag mijn kind met een ander gevoel benaderen en verliep alles een stuk prettiger dan de week ervoor. Twee dagen later kon ik mijn bed niet uitkomen en was daardoor gehaast. Ik voelde zelf al weerstand opkomen en ja hoor ook mijn jongste kon zijn bed niet uit komen. Hierdoor ging ik hem lopen opjagen. Totdat ik ineens mij zelf hoorde praten en dacht, “wat ben ik nu aan het doen?”. Door daarna tegen mijn zoon te zeggen. "Ik heb mij verslapen, hierdoor moeten we allebei een beetje sneller dan normaal de dingen doen. Help je mij?" Verliep onze ochtend prettig. Geen gejaag of strijd. En als kers op de taart, een hele dikke knuffel met de woorden "het geeft niet mama"

19-02-2017