Spiegelen

Spiegelen…

Mijn jongste zoon spiegelt mij graag en met regelmaat. Ook ik heb nog veel lessen te leren 😊

Onze oudste zoon was op kamp en manlief al vroeg de deur uit. Samen met mijn jongste zoon gaan wij het ochtend ritueel in. Het begint al met opstaan. Dit kost veel moeite. Hij wil niet en geeft aan dat hij graag wil spijbelen. Dit komt van een gesprek wat wij eerder dat weekend gehad hadden met beide jongens over spijbelen en dat ik vroeger als puber alleen spijbelde in samenspraak met mijn moeder. ( ja ik was een  braaf meisje).

Mijn jongste zag zijn kans schoon en wilde ook spijbelen. Hij wilde niet naar school en met alle gevoel voor drama zou hij mij dat ook laten weten. En wat doe ik. Alle pedagogische truckjes haal ik uit de kast en probeer mijn kind over te halen. Om toch naar school te gaan…….want mijn agenda is vol en kan het er eigenlijk helemaal niet bij hebben als hij nu thuis wil blijven. Dat betekend voor mij een aantal zaken regelen en ik voel dat ik in de stress schiet. Stress die hij feilloos aanvoelt en daardoor nog meer in de drama schiet. Eenmaal op de fiets voel ik me vreselijk schuldig over dit hele gebeuren. Harmonie staat bij mij hoog in het vaandel en begin de dag graag zonder stress, drama en “gezeur”. Schuldig omdat we weer eens flink strijd hebben gehad. En zoonlief, die fietst al vrolijk vertellend naar school. Alles wat is voorgevallen is weg en er is in zijn hoofd alleen maar ruimte voor het nu en wat wij onderweg naar school allemaal tegenkomen zoals Aalscholvers.

Hmm……wat wil dit hele gebeuren mij eigenlijk vertellen. Wil ik misschien spijbelen? Waar komt mijn stress eigenlijk vandaan? Hoe komt die agenda toch weer zo vol? Genoeg dus weer om eens over na te denken en te voelen waar ik nu weer sta. Tijd voor deze mama om gas terug te nemen en even met manlief te hebben over wat ik allemaal doe en wat anders kan. Nu heb ik een volwassen spiegel nodig om dieper tot de kern te komen. Want ja ik doe iets niet helemaal goed waardoor ik in de stress schiet. Mijn stress zit hem, zoals wel vaker, in het doorschieten in het zorgen voor. Zorgen voor alles en iedereen, en iets minder goed voor mijzelf. En er dan gigantisch van balen dat mijn gezin niet ziet dat ik ook verzorgt wil worden en zelf ook niet meer helder ernaar kan kijken en niet zien als er wel  degelijk gezorgd wordt voor mij.  Mijn jongens zijn oud genoeg om heel veel zelf te doen en kunnen dat ondertussen ook. Heel vaak doe ik het toch zelf omdat dat zo makkelijk is of omdat het sneller is. Daar mag ik dus mee stoppen! Heel langzaam gaat dat dus tegen mij keren en voel ik mij helemaal leeggezogen en als ik leeggezogen ben ervaar ik dikke stress en overzie het allemaal niet meer. Dus ja mijn jongens zijn op dit moment niet heel blij met mij. Ze mogen alles weer zelf doen en de protesten zijn niet van de lucht. De oudste probeert het met lieve woorden ( Mam jij de  liefste moeder en kan mijn brood zo lekker klaar maken!) En de jongste gooit het op dat hij nog zo klein is. En ik….in mij voert een strijd. Mijn verstand zegt “Jullie kunnen het prima zelf” en mijn gevoel zegt heel sterk “Ach kom maar het is voor mij een kleine moeite” Toch weerhoudt iets mij om het te doen. Mijn intuïtie zegt mij om het niet te doen. Hierin mag ik voor mijzelf kiezen en dat is ook goed voor mijn jongens. Hiermee laat ik zien dat ze zelfstandig zijn, ik geef ze het vertrouwen dat ze het kunnen. En ik hoop ze ook mee te geven dat zorgen voor een ander fijn is, maar ook dat je voor jezelf moet kunnen zorgen.

We zijn nu een week verder en ik zie nu sneller wat er gebeurd. Er zijn een aantal dingen die mij snel opvallen in huis (rondslingerende schoenen, tassen, schoolspullen, voetbalspullen en ontbijtspullen) voorheen ruimde ik dat op. Nu roep ik de jongens er bij en mogen het zelf opruimen. Daar waar ik eerst dacht “ he wat een rotzooi, wie kan het weer opruimen?” denk ik  nu “Van wie is dit, oké dan mag hij dit opruimen” Ik haal het betreffende kind uit zijn spel, huiswerk of boek en geef aan dat hij dat zelf moet opruimen en wel gelijk!

Het geeft mij heel veel lucht, de stress is veel minder aanwezig in mij en een bijkomend voordeel het is veel minder rommelig in huis. En dat past heel mooi in ons voornemen van een opgeruimder huis en minder spullen in huis halen zoals beschreven in mijn eerder blog “ik verveel me zo mam”.  Geen stress in mij betekent ook dat ik beter in mijn vel zit. Dat ik meer kan hebben van mijn jongens en dat mijn jongens lekker hun zelf kunnen zijn. En zo is de harmonie, die ik zo fijn vind, weer voor een poosje terug in huis.

Liefs Leonie.

07-10-2017