Kinderen en emoties

Sinds 2018 geef ik met veel plezier de workshop SOS kinderen en emoties. Ik geef ze vanuit mijn kindercoach praktijk aan ouders. Vaak komen ouders bij mij omdat ze het even niet meer weten qua opvoeding. Veelal blijkt dat ouders met hun handen in het haar zitten als het gaat om de emoties die hun kind laat zien. Denk dan vooral aan boosheid en angst. De reacties die ik ontvang tijdens de workshop zijn zo waardevol. Ze vinden het heel leerzaam en helpend om te ervaren welke 4 stappen kinderen van ons te leren hebben. En eigenlijk hebben wij als volwassenen deze stappen ook (nog) te leren. Wil jij weten welke 4 stappen dit zijn? Ja dan mag je bij mij een introductie workshop komen volgen.

De ouders die in mijn praktijk komen zijn over het algemeen genomen ouders die iets meer te besteden hebben. Ik ben heel blij dat zij het geld er voor over hebben om bij mij een workshop te komen volgen. Maar ik vind het ook belangrijk dat mensen die het niet kunnen betalen of minder er voor over hebben deze 4 stappen kunnen leren. Ik zie het als mijn missie om iedereen die er voor open staat mee te geven dat het zó belangrijk is om op een goede manier om te kunnen gaan met je eigen emoties en de emoties van anderen. Ik ben er van overtuigd dat als iedereen zijn emoties een plek kan geven en er op de juiste manier mee om kan gaan de wereld er een heel stuk positiever uit komt te zien. In mijn ogen is er veel opgekropte woede die er op de verkeerde manier er uit komt.

Omdat ik het dus belangrijk vind dat meer mensen kennis maken met het gedachtegoed van SOS kinderen en emoties heb ik aan mijn werkgever Spelenderwijs Utrecht gevraagd of ik de workshops mocht geven aan de ouders van onze peutergroepen. Zo gezegd zo gedaan. Op 1 locatie in de wijk Ondiep en 3 locaties in de wijk Zuilen heb ik de workshop gegeven aan onze ouders. De verhalen en ervaringen van ouders waren puur en soms ook wel op een bepaalde manier confronterend. Het leven in een volkswijk brengt toch andere problemen en inzichten met zich mee. Toch denk ik dat de 4 stappen ook in deze wijken heel goed inzetbaar zijn. Het vraagt alleen om ouders mee te nemen in het gedachtegoed en vooral ook luistern naar de verhalen van de ouders. Zo worden de workshops een bijeenkomst waarin vooral heel veel ervaringen gedeeld worden tussen de ouders onderling en ik die steeds de vertaalslag maakt naar de stappen. Zo gaat het meer en meer leven onder de ouders. Daar is het volgende verhaal een mooi voorbeeld van.....

"Een moeder vertelde dat haar zoon de laatste tijd zo stil en verdrietig is. Ze wist niet meer wat ze hier nou mee moest doen. Op mijn vraag of hij verdrietig mag zijn, begint moeder zelf te huilen. Alle deelnemers vallen stil en het raakt ons allemaal zichtbaar dat deze moeder zo intens verdrietig is.

Ook ik voel dat er meer aan de hand is en het raakt mij. Het herinnert mij aan de periode dat mijn eigen zoon, nog een baby, heel veel moest huilen als hij alleen boven was. Hij leek ontroostbaar en wat ik ook probeerde niets leek hem te kunnen troosten. Het maakte mij radeloos en ook wel een beetje moedeloos. Frustratie bij mij dat ik hem blijkbaar nog niet kon geven wat hij nodig had. Frustratie bij hem omdat ik hem niet begreep.

Door het huilen zag ik even door de bomen het bos niet meer en heb hulp gezocht bij een goede vriendin. Door het hele verhaal ongenuanceerd tegen haar te vertellen, kwam er bij mij een bepaalde rust. Door deze rust kon ik mijn kind beter begrijpen en “lezen”. Ik leerde beter te luisteren naar mijn eigen gevoel. Hierdoor voelde ik beter aan wat mijn kind nodig had. Hij had het nodig dat ik de rust in mijzelf terug vond om er werkelijk te kunnen zijn voor hem.

Tijdens de workshop heb ik moeder de ruimte gegeven om haar verdriet te laten gaan. En aangegeven dat als zij wilde vertellen dat we daar alle ruimte voor wilde geven. Ze wilde niet vertellen wat er aan de hand was (dat is helemaal oké) het enige wat zij wel wilde delen was dat zij zelf heel veel verdriet heeft op dit moment en het niet durft te delen. Haar zoon voelt dit aan en is daardoor ook stil en verdrietig. Het is haar verdriet waar moeder iets mee moet, als zij haar verdriet deelt met iemand krijgen zij en haar zoon weer lucht en ruimte.

Twee weken na de workshop peuters en emoties sprak ik moeder even kort en zij vertelde dat ze iemand had gevonden bij wie zij haar verhaal wilde delen en dit ook had gedaan. Ze vertelde dat het haar enorm had opgelucht en dat ze verschil merkte bij haar zoontje. Ze gaf aan dat ze blij was met de tip uit de workshop, dat je mag benoemen naar je kind, dat mama ook wel eens verdrietig is en dat mama dat zelf gaat oplossen."

Het maakt in mijn ogen niet uit waar je wieg heeft gestaan, iedereen moet leren omgaan met zijn emoties. Als je weet wat je moet doen als je heel boos bent, als je leert omgaan met eventuele angsten, dat er ruimte is voor verdriet en dat er ook ruimte is voor blijheid dan sta je steviger in je schoenen. Als je leert dat je emoties hebt, niet dat je ze bent doet dat je zelfvertrouwen goed.

Ik ga, met zeer veel enthousiasme en plezier meer workshops geven en het gedachtegoed van SOS kinderen en emoties zo verder uitdragen. Mocht je na het lezen van deze blog meer willen weten over een workshop neem dan even contact met mij op of kijk even onder het kopje SOS kinderen en emoties op mijn website.

Veel liefs Leonie

10-03-2020